(Αναδημοσίευση από το Blog)
http://www.asyntaxtostypos.org/?p=17841#more-17841
Οι «κανόνες» των εκλογών, οι μάχες των εντυπώσεων και οι… τρίχες!
του Γιάννη Γκίρμπα, δημοσιογράφος στην Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3, μέλος του ΑΣΥΝΤΑΧΤΟΥ ΤΥΠΟΥ (που συμμετέχει στο ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ).
Συνάδελφοι/συναδέλφισσες
Τώρα που οι υποψήφιοι για τα διάφορα όργανα της ΕΣΗΕΜ-Θ και της ΠΟΕΣΥ έπαψαν να μας βομβαρδίζουν με τις επιστολές τους στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, τώρα που τα κινητά και σταθερά τηλέφωνα έπαψαν να κουδουνίζουν δαιμονισμένα, τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός του λεγόμενου «προεκλογικού αγώνα» αλλά και των αποτελεσμάτων της κάλπης, ήρθε η ώρα να ξαναμπούμε στην τροχιά της καθημερινότητας που για πολλούς από εμάς είναι μια διαρκής πάλη για την επαναφορά των εργασιακών μας θέσεων και δικαιωμάτων, για αξιοπρέπεια, για πραγματική δημοκρατία και για μια ΕΡΤ/ΕΡΤ3 ελεύθερη και ανοιχτή στην κοινωνία.
Τώρα, μετεκλογικά, αυτή η επώνυμη ανοιχτή επιστολή δεν μπορεί να «παρεξηγηθεί» ως προεκλογική προβολή.
Δυο τρεις παρατηρήσεις με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα της 3ης Ιουνίου
Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν προσφέρονται για βιαστική εξαγωγή συμπερασμάτων, παρότι εμπεριέχουν «ενδείξεις» και πάντως, όχι «αποδείξεις» της βούλησης του συνόλου του εκλογικού σώματος. Αντιστοίχως, οι εκλογές στην ΕΣΗΕΜ-Θ δεν ανέδειξαν την πραγματική δυναμική και τον έντονο προβληματισμό που αναπτύσσεται ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια στις τάξεις των οχτακοσίων και πλέον μελών της ΕΣΗΕΜ-Θ. Όχι μόνο δεν αποτυπώθηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα ο προβληματισμός αυτός, αλλά η αποχή των μισών περίπου μελών της Ένωσης από την εκλογική διαδικασία, αποτελεί ένδειξη αν όχι απόδειξη της παράφρασης της βούλησης του συνόλου των μελών της ΕΣΗΕΜ-Θ. Αν δεχτούμε ότι η αδιαφορία για τα κοινά και η αφηρημένη απογοήτευση ήταν αποκλειστικές αιτίες αυτής της αποχής, τότε η συζήτηση τελειώνει εδώ και ανοίγει μια άλλη κουβέντα. Επίσης, αν δεχτούμε ότι κάποιοι συνάδελφοι παρότι εργάζονται κανονικά δεν πληρώνουν τις συνδρομές στην Ένωση για πολλά χρόνια τηρώντας πιστά την αποχή από κάθε συνέλευση, εκλογική διαδικασία και κινητοποίηση του κλάδου, τότε θα πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για την αποβολή τους από το σωματείο.
Όμως εφόσον θέλουμε να μιλήσουμε για την κατηγορία εκείνη των συναδέλφων που λόγω οικονομικής αδυναμίας αδυνατούν να συμμετάσχουν στις εκλογικές διαδικασίες και άρα να επηρεάσουν με την ψήφο τους το περιεχόμενο της συνδικαλιστικής δράσης και τους όρους εκδήλωσής της, οφείλουμε να κάνουμε τις παρακάτω παρατηρήσεις.
Με δεδομένες τις συνθήκες οικονομικής ανέχειας των περισσότερων συναδέλφων δημοσιογράφων που θα ήθελαν να καταψηφίσουν την ακολουθούμενη πολιτική της διοίκησης και των συνεχιστών της (και που δεν είχαν να πληρώσουν τις συνδρομές έστω και υπό μορφή «δανείου») και με δεδομένους τους όρους της (άνισης) μάχης και της κατάστασης συναγερμού που κήρυξε το κυρίαρχο μπλοκ συνδικαλιστικής εξουσίας (που κινητοποίησε με νύχια και με δόντια το περίσσευμα των δυνάμεών της υπό τον «κίνδυνο» να πέσει η Ένωση στα χέρια των… «αντιφρονούντων» του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ), η «ανάγνωση» του εκλογικού αποτελέσματος πρέπει να απαλλαγεί από την ΚΑΛΠΗ-κη λογική της θεωρίας των «νικητών» και των «ηττημένων».
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της εκλογικής μάχης της 3ης Ιουνίου, οι τρεις έδρες που κατάφερε να εξασφαλίσει το ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ στο νέο ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ αλλά και η εκλογή και άλλων συναδέλφων που υποστηρίχθηκαν από το ΜΕΤΩΠΟ στα υπόλοιπα όργανα, αποτελεί μια επιτυχία που διεμβόλισε σε μεγάλο βαθμό αυτή την πλαστή εικόνα του «μπετόν αρμέ» της πλειοψηφούσας παράταξης.
Αν σκεφτούμε ψύχραιμα και χωρίς προσωρινές απογοητεύσεις που μπορεί να θολώνουν την έτσι κι αλλιώς υποκειμενική μας κρίση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ορισμένα αντικειμενικά δεδομένα:
Η παράταξη που «διοικεί» έχει πάντοτε τις περισσότερες πιθανότητες να ξαναεκλεγεί.
Οι σχέσεις κάθε κυρίαρχης συνδικαλιστικής ομάδας με τους «οπαδούς» της, «βαθαίνουν» και σταδιακά μεταλλάσσονται ή αποτελούν εν δυνάμει σχέσεις εξάρτησης όσο περισσότερο επεκτείνεται χρονικά η διάρκεια της διοίκησης. Αυτό συμβαίνει γιατί με δεδομένη την προνομιακή θέση της κυρίαρχης συνδικαλιστικής ομάδας να συνδιαλέγεται με την εκάστοτε πολιτική ή εργοδοτική εξουσία, δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ισχύος του συνδικαλιστικού οργάνου ακόμα κι αν το αποτέλεσμα της εκάστοτε «διαβούλευσης-διαπραγμάτευσης» είναι αρνητικό για τα συμφέροντα του κλάδου ή τις εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα. Η τυφλή εξουσιολαγνεία άλλωστε, δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του κλάδου μας αλλά αποτελεί μικρογραφικό φαινόμενο που εντοπίζεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι σχέσεις αυτές «βαθαίνουν» σταδιακά και για άλλους λόγους που έχουν να κάνουν με την στρεβλή αντίληψη αρκετών συναδέλφων ότι «χρωστάνε χάρη» σε αυτούς που «διασφάλισαν» τις θέσεις εργασίας τους, ακόμα κι αν οδηγήθηκαν π.χ. κάτω από έναν ωμό εργοδοτικό εκβιασμό στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων με μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων. Αυτή η στρεβλή αντίληψη αποκτά εξωφρενικά χαρακτηριστικά στην περίπτωση αρκετών συναδέλφων οι οποίοι θεωρούν «καθήκον» τους την αιώνια πρόσδεση στο άρμα εκείνης της παράταξης που έτυχε να διοικεί κατά τη στιγμή που έγιναν δεκτοί ως… μέλη της Ένωσης! Λες και το αυτονόητο δικαίωμά τους να γίνουν μέλη (εφόσον έχουν τις απαραίτητες τυπικές προϋποθέσεις) αποτελεί προϊόν «ευεργεσίας» και χαρισματική «παραχώρηση» ανταλλαγματικού χαρακτήρα με την «χάρη» να την πιστώνεται ο εκάστοτε πρόεδρος του ΔΣ !
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που δημιουργούν αυτή τη στενή σχέση με τους ψηφοφόρους της εκάστοτε διοικητικής ομάδας (πολύ περισσότερο όταν αυτή η ομάδα που διοικεί παραμένει για πολύ καιρό ίδια στον πυρήνα της και τη «φιλοσοφία» της παρά την αλλαγή των προσώπων), αλλά δεν είναι του παρόντος να δοθεί συνέχεια.
Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει τους «κανόνες» της.
Κατ’ αντιστοιχία των εθνικών εκλογών όπου ο λαός γίνεται «κυρίαρχος» για δύο-τρία λεπτά (όσο διαρκεί η παραμονή του ψηφοφόρου στο παραβάν) και ύστερα αναθέτει τη διακυβέρνηση της χώρας στο κόμμα που θα κερδίσει για 4 χρόνια παραιτούμενος από κάθε δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης και συμμετοχής στις αποφάσεις (και αυτό ονομάζεται «δημοκρατία»), έτσι και στις εκλογές της ΕΣΗΕΜ-Θ, η νικήτρια παράταξη καλείται να διοικήσει για 2 χρόνια χωρίς εναλλαγές στα όργανα, χωρίς δυνατότητα ανάκλησης και με τη μεταχείριση (κυρίως την εφαρμογή στην πράξη) των ψηφισμάτων των εργασιακών συνελεύσεων (π.χ. της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3) να επαφίεται στη διακριτική… «ευχέρεια» της πλειοψηφίας του ΔΣ. (Θυμίζω εδώ παρενθετικά ότι στο ομόφωνο ψήφισμα της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων της ΕΡΤ3 της 28ης Νοεμβρίου 2013 που παραμένει σε ισχύ έως σήμερα, αναφερόταν μεταξύ άλλων: «Κάθε κυβερνητική απόπειρα συρρίκνωσης ή επαναπρόσληψης μέρους του υπάρχοντος προσωπικού σε όποιον άλλο κρατικό φορέα φαίνεται να σχεδιάζουν, μας βρίσκει ομόφωνα αντίθετους. Δεν αναγνωρίζουμε κανέναν «ενδιάμεσο» ή «τελικό» νέο φορέα της κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να αντικαταστήσει την ΕΡΤ με όλες τις λειτουργίες της, τους σταθμούς και τα προγράμματα σε ολόκληρη τη χώρα». Ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει αν και κατά πόσο τηρήθηκε η ομόφωνη βούληση των εργαζομένων της ΕΡΤ/ΕΡΤ3 από την πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ… Μηδενική υποστήριξη του αγώνα των απλήρωτων αγωνιζόμενων εργαζομένων της ΕΡΤ3 – διαβουλεύσεις και παζαρέματα ως προς τον αριθμό των εργαζομένων για τη «στελέχωση» του… ανταποκριτικού γραφείου της ΔΤ/ΝΕΡΙΤ στη Θεσσαλονίκη! Νέα κυβερνητική κοροϊδία σε βάρος ακόμα και αυτών των αιτούντων συναδέλφων και απειλή «απεργίας» σε ένα μόρφωμα που «δεν αναγνωρίζουμε»!
Κάθε προεκλογικός «αγώνας» έχει τους κανόνες του. Αυτός/αυτή ή η παράταξηπου θα παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και πρόταση για την «επόμενη ημέρα», θα πρέπει να έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει την πλειοψηφία και στις εκλογές. Είναι όμως, έτσι; Δεν είναι καθόλου έτσι. Δυστυχώς. Η προεκλογική εκστρατεία αλλά κυρίως το αποτέλεσμα της κάλπης εξαρτάται από τις «δεσμεύσεις» των ψηφοφόρων, το βαθμό συντηρητικοποίησης του εκλογικού σώματος, κατά πόσο φοβάται τις αλλαγές και τις ανατροπές, τη δαιμονοποίηση των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων κατά το πρότυπο του κατασκευασμένου διλλήματος «Σαμαράς ή χάος».
Πώς διεξάγεται λοιπόν η προεκλογική μάχη και πώς διασφαλίζονται οι όροι επιτυχίας;
Αν και δεν είναι βέβαιο ότι τα πολλά προεκλογικά τηλεφωνήματα προς συναδέλφους θα εξασφαλίσουν και πολλές ψήφους για αυτόν που τα κάνει, είναι σίγουρο ότι αυτός που έχει επιλέξει αυτή την προπαρασκευαστική επικοινωνιακή τακτική θα βρεθεί σε προνομιακή θέση σε σχέση με αυτόν που δεν κάνει καμία επαφή, ειδικά με συναδέλφους που του είναι σχεδόν άγνωστοι. Να σημειωθεί εδώ ότι δεν είναι κακό να κάνει κανείς τις «επαφές» του στο πλαίσιο του προεκλογικού αγώνα, αλλά, απλώς λόγω ιδιοσυγκρασίας, πολιτικής στάσης, ή συγκεκριμένης αντίληψης σχετικά με τη λογική της «εν λευκώ» ανάθεσης της τύχης του κλάδου σε λίγους, κάποιοι επιλέγουν να κατεβαίνουν ως υποψήφιοι σε διάφορα όργανα προσπερνώντας συνειδητά τις οδηγίες του εγχειριδίου μιας επιτυχούς υποψηφιότητας. Η παραπάνω στάση, σωστή ή λάθος, μοιάζει να είναι στο πλαίσιο της ελεύθερης επιλογής. Πόσο «ελεύθερη» όμως είναι αυτή η επιλογή όταν π.χ. προαναγγέλλεται η πρωτιά σε ψήφους του τάδε προσώπου που προορίζεται να αναλάβει την προεδρία του ΔΣ σε περίπτωση που η παράταξή του βγει πρώτη; Και πώς «τυχαίνει» αυτή η πρόβλεψη πάντα να επιβεβαιώνεται; Αυτό δεν διαπερνά ως φιλοσοφία και άλλες παρατάξεις; Ο προοριζόμενος για το ΔΣ παίρνει τις περισσότερες ψήφους. Μα, εδώ δεν μιλάμε πια ούτε για «ελεύθερη βούληση» ούτε για κατά συνείδηση ψήφο. Αν δεν μιλάμε λοιπόν για το… Μαντείο των Δελφών μήπως θα πρέπει να μιλάμε για χειραγώγηση του εκλογικού σώματος μέσω της κατευθυνόμενης ψήφου;
Συνελεύσεις των εντυπώσεων και… τρίχες!
Η απολογιστική συνέλευση της ΕΣΗΕΜ-Θ που προηγήθηκε της εκλογικής αναμέτρησης αντί να αποτελεί ένα πεδίο γόνιμου διαλόγου μεταξύ συναδέλφων για τα φλέγοντα ζητήματα του κλάδου και χωροχρόνος κριτικής για την απερχόμενη διοίκηση, μετατράπηκε και πάλι σε θέατρο εντυπώσεων. Αλλά, μήπως αυτό δεν επιδιώκουν κάθε φορά οι διοικούντες που ξανα-διεκδικούν την ψήφο μας; Να πυροδοτούν την ένταση και ύστερα να αφήνουν να εκδηλωθεί η οργή από το ακροατήριο προκειμένου να χαθεί το δίκιο στη μάχη των εντυπώσεων; Και ποια «μάχη των εντυπώσεων»; Τελικά, σε μια συνέλευση, πόσο ανοιχτά έχουν τα αυτιά τους οι «αντίπαλοι»; Μήπως πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ κωφών; Ποιος προσπαθεί να πείσει ποιον και γιατί; Έχει νόημα να βρίσκονται σε μια αίθουσα σχεδόν μόνο οι υποψήφιοι της κάθε παράταξης και να «συγκρούονται» μεταξύ τους; Τι πιθανότητες υπάρχουν να αλλάξει ο «αντίπαλος» άποψη, στάση και παραταξιακή επιλογή έπειτα, έστω, από μια άκρως ενδιαφέρουσα, ανθρώπινη και εμπεριστατωμένη με στοιχεία και επιχειρήματα, εισήγηση ενός συναδέλφου που θα τον καλεί να συνταχτεί μαζί του, παρότι «απέναντί» του;
Οι απερχόμενες διοικήσεις φέρουν τεράστια ευθύνη για την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στο εσωτερικό των μελών της Ένωσης (που τους απομάκρυνε εμμέσως από τις συμμετοχικές διαδικασίες και τις κινητοποιήσεις του κλάδου) που, όπως φάνηκε μετατράπηκε σε… εξαγώγιμο προϊόν με την περίπτωση της ΕΡΤ/ΕΡΤ3. Αφού λοιπόν «έδιωξαν» τα μισά περίπου μέλη (αναποφάσιστους, άνεργους, κακοπληρωμενους, αγανακτισμένους, κλπ.), γέμισαν την αίθουσα με τους «δικούς» τους. Πώς εξηγείται άλλωστε η θεαματική υπερψήφιση της πρότασης από όλη τη δεξιά πτέρυγα της αίθουσας για άνοιγμα της κάλπης πριν ολοκληρωθούν όλες οι τοποθετήσεις των παριστάμενων, θέαμα που παρέπεμπε σε… επίδειξη «συγχρονισμένης κολύμβησης»; Συνελεύσεις «στο μεταξύ μας» δηλαδή για να κάνει ο καθένας το κομμάτι του. Από την άλλη, όσο κόσμια και πολιτισμένη κι αν είναι μια συνέλευση, έστω κι αν δεν υπάρξει καμία «κραυγή» ή επεισόδιο, τι χρησιμότητα έχει για έναν «ουδέτερο» συνάδελφο που θα μείνει με την εσφαλμένη εντύπωση ότι «όλοι είμαστε το ίδιο», χωρίς εντάσεις, πάθη και… λάθη, χωρίς μικρές, μεγαλύτερες ή αβυσσαλέες πολιτικο/συνδικαλιστικές διαφορές, χωρίς τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τη σύγκρουση των ιδεών και των επιχειρημάτων; Με δεδομένη λοιπόν, την αποκαρδιωτική εικόνα της γενικευμένης αποσυσπείρωσης και υπό το κράτος των συνεχών προκλήσεων εκ των άνω, η ψυχραιμία πάει περίπατο. Γιατί να κερδηθούν άλλωστε οι… εντυπώσεις; Εντυπώσεις, για ποιους;
Σε κάθε εκλογική μάχη, ο καθένας χρησιμοποιεί τα «όπλα» που έχει, π.χ. την αναγνωρισιμότητα του επιθέτου του. Στην εκλογική μάχη της 3ηςΙουνίου στην ΕΣΗΕΜ-Θ χρησιμοποιήθηκε π.χ. από υποψήφια -μεταξύ σοβαρού και αστείου(;)- το… ξανθό μαλλί της κεφαλής της! Γιατί όχι; Και ποιος θα βάλει φραγμό και όρια στον τρόπο αυτοπροώθησης της υποψηφιότητας;… Θα πρέπει να συμφωνήσουμε όμως ότι έτσι, παύει η σοβαρή πολιτική συνδικαλιστική κουβέντα και μετατρέπεται σε μια δραστηριότητα που παραπέμπει στο Facebook. Γιατί όχι; Εφόσον σεβόμαστε την ελεύθερη βούληση των συναδέλφων που προτάσσουν αυτή τη λογική, οφείλουμε να ανεχτούμε κάθε απόφαση που βγαίνει ως εκλογικό αποτέλεσμα από την κάλπη. Με μία μόνο διαφορά: Τότε δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ΙΣΧΥΡΟ και ΜΑΧΗΤΙΚΟ Σωματείο δημοσιογράφων αλλά για ένα Ινστιτούτο (κακής) Αισθητικής. Και σίγουρα, αυτή δεν (πρέπει να) είναι η Ένωση που μας αξίζει.
Καλή επιτυχία σε «επιτυχόντες» και μη στον δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας. Στέλνω θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους αποκλεισμένους συναδέλφους δημοσιογράφους από τη Θεσσαλονίκη και την περιφέρεια που ήθελαν να ψηφίσουν αλλά δεν μπόρεσαν να το κάνουν γιατί δεν είχαν χρήματα. Κρατάμε γερά στην ΕΡΤ3. Κρατάτε κι εσείς γερά, παντού! Θα νικήσουμε!
http://www.asyntaxtostypos.org/?p=17841#more-17841
Οι «κανόνες» των εκλογών, οι μάχες των εντυπώσεων και οι… τρίχες!
του Γιάννη Γκίρμπα, δημοσιογράφος στην Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3, μέλος του ΑΣΥΝΤΑΧΤΟΥ ΤΥΠΟΥ (που συμμετέχει στο ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ).
Συνάδελφοι/συναδέλφισσες
Τώρα που οι υποψήφιοι για τα διάφορα όργανα της ΕΣΗΕΜ-Θ και της ΠΟΕΣΥ έπαψαν να μας βομβαρδίζουν με τις επιστολές τους στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, τώρα που τα κινητά και σταθερά τηλέφωνα έπαψαν να κουδουνίζουν δαιμονισμένα, τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός του λεγόμενου «προεκλογικού αγώνα» αλλά και των αποτελεσμάτων της κάλπης, ήρθε η ώρα να ξαναμπούμε στην τροχιά της καθημερινότητας που για πολλούς από εμάς είναι μια διαρκής πάλη για την επαναφορά των εργασιακών μας θέσεων και δικαιωμάτων, για αξιοπρέπεια, για πραγματική δημοκρατία και για μια ΕΡΤ/ΕΡΤ3 ελεύθερη και ανοιχτή στην κοινωνία.
Τώρα, μετεκλογικά, αυτή η επώνυμη ανοιχτή επιστολή δεν μπορεί να «παρεξηγηθεί» ως προεκλογική προβολή.
Δυο τρεις παρατηρήσεις με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα της 3ης Ιουνίου
Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν προσφέρονται για βιαστική εξαγωγή συμπερασμάτων, παρότι εμπεριέχουν «ενδείξεις» και πάντως, όχι «αποδείξεις» της βούλησης του συνόλου του εκλογικού σώματος. Αντιστοίχως, οι εκλογές στην ΕΣΗΕΜ-Θ δεν ανέδειξαν την πραγματική δυναμική και τον έντονο προβληματισμό που αναπτύσσεται ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια στις τάξεις των οχτακοσίων και πλέον μελών της ΕΣΗΕΜ-Θ. Όχι μόνο δεν αποτυπώθηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα ο προβληματισμός αυτός, αλλά η αποχή των μισών περίπου μελών της Ένωσης από την εκλογική διαδικασία, αποτελεί ένδειξη αν όχι απόδειξη της παράφρασης της βούλησης του συνόλου των μελών της ΕΣΗΕΜ-Θ. Αν δεχτούμε ότι η αδιαφορία για τα κοινά και η αφηρημένη απογοήτευση ήταν αποκλειστικές αιτίες αυτής της αποχής, τότε η συζήτηση τελειώνει εδώ και ανοίγει μια άλλη κουβέντα. Επίσης, αν δεχτούμε ότι κάποιοι συνάδελφοι παρότι εργάζονται κανονικά δεν πληρώνουν τις συνδρομές στην Ένωση για πολλά χρόνια τηρώντας πιστά την αποχή από κάθε συνέλευση, εκλογική διαδικασία και κινητοποίηση του κλάδου, τότε θα πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για την αποβολή τους από το σωματείο.
Όμως εφόσον θέλουμε να μιλήσουμε για την κατηγορία εκείνη των συναδέλφων που λόγω οικονομικής αδυναμίας αδυνατούν να συμμετάσχουν στις εκλογικές διαδικασίες και άρα να επηρεάσουν με την ψήφο τους το περιεχόμενο της συνδικαλιστικής δράσης και τους όρους εκδήλωσής της, οφείλουμε να κάνουμε τις παρακάτω παρατηρήσεις.
Με δεδομένες τις συνθήκες οικονομικής ανέχειας των περισσότερων συναδέλφων δημοσιογράφων που θα ήθελαν να καταψηφίσουν την ακολουθούμενη πολιτική της διοίκησης και των συνεχιστών της (και που δεν είχαν να πληρώσουν τις συνδρομές έστω και υπό μορφή «δανείου») και με δεδομένους τους όρους της (άνισης) μάχης και της κατάστασης συναγερμού που κήρυξε το κυρίαρχο μπλοκ συνδικαλιστικής εξουσίας (που κινητοποίησε με νύχια και με δόντια το περίσσευμα των δυνάμεών της υπό τον «κίνδυνο» να πέσει η Ένωση στα χέρια των… «αντιφρονούντων» του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ), η «ανάγνωση» του εκλογικού αποτελέσματος πρέπει να απαλλαγεί από την ΚΑΛΠΗ-κη λογική της θεωρίας των «νικητών» και των «ηττημένων».
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της εκλογικής μάχης της 3ης Ιουνίου, οι τρεις έδρες που κατάφερε να εξασφαλίσει το ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ στο νέο ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ αλλά και η εκλογή και άλλων συναδέλφων που υποστηρίχθηκαν από το ΜΕΤΩΠΟ στα υπόλοιπα όργανα, αποτελεί μια επιτυχία που διεμβόλισε σε μεγάλο βαθμό αυτή την πλαστή εικόνα του «μπετόν αρμέ» της πλειοψηφούσας παράταξης.
Αν σκεφτούμε ψύχραιμα και χωρίς προσωρινές απογοητεύσεις που μπορεί να θολώνουν την έτσι κι αλλιώς υποκειμενική μας κρίση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ορισμένα αντικειμενικά δεδομένα:
Η παράταξη που «διοικεί» έχει πάντοτε τις περισσότερες πιθανότητες να ξαναεκλεγεί.
Οι σχέσεις κάθε κυρίαρχης συνδικαλιστικής ομάδας με τους «οπαδούς» της, «βαθαίνουν» και σταδιακά μεταλλάσσονται ή αποτελούν εν δυνάμει σχέσεις εξάρτησης όσο περισσότερο επεκτείνεται χρονικά η διάρκεια της διοίκησης. Αυτό συμβαίνει γιατί με δεδομένη την προνομιακή θέση της κυρίαρχης συνδικαλιστικής ομάδας να συνδιαλέγεται με την εκάστοτε πολιτική ή εργοδοτική εξουσία, δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ισχύος του συνδικαλιστικού οργάνου ακόμα κι αν το αποτέλεσμα της εκάστοτε «διαβούλευσης-διαπραγμάτευσης» είναι αρνητικό για τα συμφέροντα του κλάδου ή τις εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα. Η τυφλή εξουσιολαγνεία άλλωστε, δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του κλάδου μας αλλά αποτελεί μικρογραφικό φαινόμενο που εντοπίζεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι σχέσεις αυτές «βαθαίνουν» σταδιακά και για άλλους λόγους που έχουν να κάνουν με την στρεβλή αντίληψη αρκετών συναδέλφων ότι «χρωστάνε χάρη» σε αυτούς που «διασφάλισαν» τις θέσεις εργασίας τους, ακόμα κι αν οδηγήθηκαν π.χ. κάτω από έναν ωμό εργοδοτικό εκβιασμό στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων με μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων. Αυτή η στρεβλή αντίληψη αποκτά εξωφρενικά χαρακτηριστικά στην περίπτωση αρκετών συναδέλφων οι οποίοι θεωρούν «καθήκον» τους την αιώνια πρόσδεση στο άρμα εκείνης της παράταξης που έτυχε να διοικεί κατά τη στιγμή που έγιναν δεκτοί ως… μέλη της Ένωσης! Λες και το αυτονόητο δικαίωμά τους να γίνουν μέλη (εφόσον έχουν τις απαραίτητες τυπικές προϋποθέσεις) αποτελεί προϊόν «ευεργεσίας» και χαρισματική «παραχώρηση» ανταλλαγματικού χαρακτήρα με την «χάρη» να την πιστώνεται ο εκάστοτε πρόεδρος του ΔΣ !
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που δημιουργούν αυτή τη στενή σχέση με τους ψηφοφόρους της εκάστοτε διοικητικής ομάδας (πολύ περισσότερο όταν αυτή η ομάδα που διοικεί παραμένει για πολύ καιρό ίδια στον πυρήνα της και τη «φιλοσοφία» της παρά την αλλαγή των προσώπων), αλλά δεν είναι του παρόντος να δοθεί συνέχεια.
Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει τους «κανόνες» της.
Κατ’ αντιστοιχία των εθνικών εκλογών όπου ο λαός γίνεται «κυρίαρχος» για δύο-τρία λεπτά (όσο διαρκεί η παραμονή του ψηφοφόρου στο παραβάν) και ύστερα αναθέτει τη διακυβέρνηση της χώρας στο κόμμα που θα κερδίσει για 4 χρόνια παραιτούμενος από κάθε δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης και συμμετοχής στις αποφάσεις (και αυτό ονομάζεται «δημοκρατία»), έτσι και στις εκλογές της ΕΣΗΕΜ-Θ, η νικήτρια παράταξη καλείται να διοικήσει για 2 χρόνια χωρίς εναλλαγές στα όργανα, χωρίς δυνατότητα ανάκλησης και με τη μεταχείριση (κυρίως την εφαρμογή στην πράξη) των ψηφισμάτων των εργασιακών συνελεύσεων (π.χ. της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3) να επαφίεται στη διακριτική… «ευχέρεια» της πλειοψηφίας του ΔΣ. (Θυμίζω εδώ παρενθετικά ότι στο ομόφωνο ψήφισμα της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων της ΕΡΤ3 της 28ης Νοεμβρίου 2013 που παραμένει σε ισχύ έως σήμερα, αναφερόταν μεταξύ άλλων: «Κάθε κυβερνητική απόπειρα συρρίκνωσης ή επαναπρόσληψης μέρους του υπάρχοντος προσωπικού σε όποιον άλλο κρατικό φορέα φαίνεται να σχεδιάζουν, μας βρίσκει ομόφωνα αντίθετους. Δεν αναγνωρίζουμε κανέναν «ενδιάμεσο» ή «τελικό» νέο φορέα της κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να αντικαταστήσει την ΕΡΤ με όλες τις λειτουργίες της, τους σταθμούς και τα προγράμματα σε ολόκληρη τη χώρα». Ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει αν και κατά πόσο τηρήθηκε η ομόφωνη βούληση των εργαζομένων της ΕΡΤ/ΕΡΤ3 από την πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ… Μηδενική υποστήριξη του αγώνα των απλήρωτων αγωνιζόμενων εργαζομένων της ΕΡΤ3 – διαβουλεύσεις και παζαρέματα ως προς τον αριθμό των εργαζομένων για τη «στελέχωση» του… ανταποκριτικού γραφείου της ΔΤ/ΝΕΡΙΤ στη Θεσσαλονίκη! Νέα κυβερνητική κοροϊδία σε βάρος ακόμα και αυτών των αιτούντων συναδέλφων και απειλή «απεργίας» σε ένα μόρφωμα που «δεν αναγνωρίζουμε»!
Κάθε προεκλογικός «αγώνας» έχει τους κανόνες του. Αυτός/αυτή ή η παράταξηπου θα παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και πρόταση για την «επόμενη ημέρα», θα πρέπει να έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει την πλειοψηφία και στις εκλογές. Είναι όμως, έτσι; Δεν είναι καθόλου έτσι. Δυστυχώς. Η προεκλογική εκστρατεία αλλά κυρίως το αποτέλεσμα της κάλπης εξαρτάται από τις «δεσμεύσεις» των ψηφοφόρων, το βαθμό συντηρητικοποίησης του εκλογικού σώματος, κατά πόσο φοβάται τις αλλαγές και τις ανατροπές, τη δαιμονοποίηση των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων κατά το πρότυπο του κατασκευασμένου διλλήματος «Σαμαράς ή χάος».
Πώς διεξάγεται λοιπόν η προεκλογική μάχη και πώς διασφαλίζονται οι όροι επιτυχίας;
Αν και δεν είναι βέβαιο ότι τα πολλά προεκλογικά τηλεφωνήματα προς συναδέλφους θα εξασφαλίσουν και πολλές ψήφους για αυτόν που τα κάνει, είναι σίγουρο ότι αυτός που έχει επιλέξει αυτή την προπαρασκευαστική επικοινωνιακή τακτική θα βρεθεί σε προνομιακή θέση σε σχέση με αυτόν που δεν κάνει καμία επαφή, ειδικά με συναδέλφους που του είναι σχεδόν άγνωστοι. Να σημειωθεί εδώ ότι δεν είναι κακό να κάνει κανείς τις «επαφές» του στο πλαίσιο του προεκλογικού αγώνα, αλλά, απλώς λόγω ιδιοσυγκρασίας, πολιτικής στάσης, ή συγκεκριμένης αντίληψης σχετικά με τη λογική της «εν λευκώ» ανάθεσης της τύχης του κλάδου σε λίγους, κάποιοι επιλέγουν να κατεβαίνουν ως υποψήφιοι σε διάφορα όργανα προσπερνώντας συνειδητά τις οδηγίες του εγχειριδίου μιας επιτυχούς υποψηφιότητας. Η παραπάνω στάση, σωστή ή λάθος, μοιάζει να είναι στο πλαίσιο της ελεύθερης επιλογής. Πόσο «ελεύθερη» όμως είναι αυτή η επιλογή όταν π.χ. προαναγγέλλεται η πρωτιά σε ψήφους του τάδε προσώπου που προορίζεται να αναλάβει την προεδρία του ΔΣ σε περίπτωση που η παράταξή του βγει πρώτη; Και πώς «τυχαίνει» αυτή η πρόβλεψη πάντα να επιβεβαιώνεται; Αυτό δεν διαπερνά ως φιλοσοφία και άλλες παρατάξεις; Ο προοριζόμενος για το ΔΣ παίρνει τις περισσότερες ψήφους. Μα, εδώ δεν μιλάμε πια ούτε για «ελεύθερη βούληση» ούτε για κατά συνείδηση ψήφο. Αν δεν μιλάμε λοιπόν για το… Μαντείο των Δελφών μήπως θα πρέπει να μιλάμε για χειραγώγηση του εκλογικού σώματος μέσω της κατευθυνόμενης ψήφου;
Συνελεύσεις των εντυπώσεων και… τρίχες!
Η απολογιστική συνέλευση της ΕΣΗΕΜ-Θ που προηγήθηκε της εκλογικής αναμέτρησης αντί να αποτελεί ένα πεδίο γόνιμου διαλόγου μεταξύ συναδέλφων για τα φλέγοντα ζητήματα του κλάδου και χωροχρόνος κριτικής για την απερχόμενη διοίκηση, μετατράπηκε και πάλι σε θέατρο εντυπώσεων. Αλλά, μήπως αυτό δεν επιδιώκουν κάθε φορά οι διοικούντες που ξανα-διεκδικούν την ψήφο μας; Να πυροδοτούν την ένταση και ύστερα να αφήνουν να εκδηλωθεί η οργή από το ακροατήριο προκειμένου να χαθεί το δίκιο στη μάχη των εντυπώσεων; Και ποια «μάχη των εντυπώσεων»; Τελικά, σε μια συνέλευση, πόσο ανοιχτά έχουν τα αυτιά τους οι «αντίπαλοι»; Μήπως πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ κωφών; Ποιος προσπαθεί να πείσει ποιον και γιατί; Έχει νόημα να βρίσκονται σε μια αίθουσα σχεδόν μόνο οι υποψήφιοι της κάθε παράταξης και να «συγκρούονται» μεταξύ τους; Τι πιθανότητες υπάρχουν να αλλάξει ο «αντίπαλος» άποψη, στάση και παραταξιακή επιλογή έπειτα, έστω, από μια άκρως ενδιαφέρουσα, ανθρώπινη και εμπεριστατωμένη με στοιχεία και επιχειρήματα, εισήγηση ενός συναδέλφου που θα τον καλεί να συνταχτεί μαζί του, παρότι «απέναντί» του;
Οι απερχόμενες διοικήσεις φέρουν τεράστια ευθύνη για την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στο εσωτερικό των μελών της Ένωσης (που τους απομάκρυνε εμμέσως από τις συμμετοχικές διαδικασίες και τις κινητοποιήσεις του κλάδου) που, όπως φάνηκε μετατράπηκε σε… εξαγώγιμο προϊόν με την περίπτωση της ΕΡΤ/ΕΡΤ3. Αφού λοιπόν «έδιωξαν» τα μισά περίπου μέλη (αναποφάσιστους, άνεργους, κακοπληρωμενους, αγανακτισμένους, κλπ.), γέμισαν την αίθουσα με τους «δικούς» τους. Πώς εξηγείται άλλωστε η θεαματική υπερψήφιση της πρότασης από όλη τη δεξιά πτέρυγα της αίθουσας για άνοιγμα της κάλπης πριν ολοκληρωθούν όλες οι τοποθετήσεις των παριστάμενων, θέαμα που παρέπεμπε σε… επίδειξη «συγχρονισμένης κολύμβησης»; Συνελεύσεις «στο μεταξύ μας» δηλαδή για να κάνει ο καθένας το κομμάτι του. Από την άλλη, όσο κόσμια και πολιτισμένη κι αν είναι μια συνέλευση, έστω κι αν δεν υπάρξει καμία «κραυγή» ή επεισόδιο, τι χρησιμότητα έχει για έναν «ουδέτερο» συνάδελφο που θα μείνει με την εσφαλμένη εντύπωση ότι «όλοι είμαστε το ίδιο», χωρίς εντάσεις, πάθη και… λάθη, χωρίς μικρές, μεγαλύτερες ή αβυσσαλέες πολιτικο/συνδικαλιστικές διαφορές, χωρίς τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τη σύγκρουση των ιδεών και των επιχειρημάτων; Με δεδομένη λοιπόν, την αποκαρδιωτική εικόνα της γενικευμένης αποσυσπείρωσης και υπό το κράτος των συνεχών προκλήσεων εκ των άνω, η ψυχραιμία πάει περίπατο. Γιατί να κερδηθούν άλλωστε οι… εντυπώσεις; Εντυπώσεις, για ποιους;
Σε κάθε εκλογική μάχη, ο καθένας χρησιμοποιεί τα «όπλα» που έχει, π.χ. την αναγνωρισιμότητα του επιθέτου του. Στην εκλογική μάχη της 3ηςΙουνίου στην ΕΣΗΕΜ-Θ χρησιμοποιήθηκε π.χ. από υποψήφια -μεταξύ σοβαρού και αστείου(;)- το… ξανθό μαλλί της κεφαλής της! Γιατί όχι; Και ποιος θα βάλει φραγμό και όρια στον τρόπο αυτοπροώθησης της υποψηφιότητας;… Θα πρέπει να συμφωνήσουμε όμως ότι έτσι, παύει η σοβαρή πολιτική συνδικαλιστική κουβέντα και μετατρέπεται σε μια δραστηριότητα που παραπέμπει στο Facebook. Γιατί όχι; Εφόσον σεβόμαστε την ελεύθερη βούληση των συναδέλφων που προτάσσουν αυτή τη λογική, οφείλουμε να ανεχτούμε κάθε απόφαση που βγαίνει ως εκλογικό αποτέλεσμα από την κάλπη. Με μία μόνο διαφορά: Τότε δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ΙΣΧΥΡΟ και ΜΑΧΗΤΙΚΟ Σωματείο δημοσιογράφων αλλά για ένα Ινστιτούτο (κακής) Αισθητικής. Και σίγουρα, αυτή δεν (πρέπει να) είναι η Ένωση που μας αξίζει.
Καλή επιτυχία σε «επιτυχόντες» και μη στον δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας. Στέλνω θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους αποκλεισμένους συναδέλφους δημοσιογράφους από τη Θεσσαλονίκη και την περιφέρεια που ήθελαν να ψηφίσουν αλλά δεν μπόρεσαν να το κάνουν γιατί δεν είχαν χρήματα. Κρατάμε γερά στην ΕΡΤ3. Κρατάτε κι εσείς γερά, παντού! Θα νικήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου